Schetsvoorstel Piuswater: DE ROTS Helmut Dick, de ontwerper van dit kunstwerk, schrijft er het volgende over: De Piushaven werd in 1923 opgeleverd met het oorspronkelijke doel het transport naar lokale industriebedrijven te optimaliseren. De haven verloor in de loop van de tijd zijn functie, omdat veel producerende (textiel-)industrie uit de regio vertrok. Een nieuwe gebruiksmogelijkheid van de door de industrie nagelaten gebieden is de RECREATIE. Deze vorm van hergebruik is zeer populair en is ook in het geval van de kleine en charmante industrie-erfenis Piushaven een voor de hand liggende optie. Op grote schaal wordt deze strategie bijvoorbeeld ook in het Duitse Ruhrgebied toegepast. Daar zijn diverse industrieterreinen tot parken omgebouwd met o.a. gelegenheid voor buitenactiviteiten, zoals wandelen, fietsen, klimmen, en duiken. Het voormalige industrielandschap wordt samen met zijn bouwwerken decor voor een uitstapje. Zo ook muteert de Piushaven van een industriehaven in een interessant soort waterpark, en wordt daarmee de omgeving voor vrijetijdsbesteding van de bewoners. Met deze nieuwe vrijetijdsfunctie verandert ook de relatie met het voormalige industrielandschap. Losgekoppeld van zijn betekenis als onderdeel van een levende economie, wordt een gebied meer een soort 'projectievlak' van (historische) voorstellingen en dromen. Deze kwaliteit speelt voor de nieuwe gebruikers een grote rol en is in vele gevallen belangrijker dan de historische authenticiteit van een locatie. Dit wordt bij toeristische bestemmingen nog duidelijker. Hier worden locaties niet alleen maar geconserveerd of gereconstrueerd, ook worden pseudo-historische/culturele elementen gebruikt of zelfs complete landschappen kunstmatig geschapen. Hier ligt ook het uitgangspunt voor het werk dat ik voorstel voor de Piushaven. De ingreep is een soort 'landschapscollag'. Een element dat kenmerkend is voor bepaalde streken buiten Nederland, wordt in de Piushaven ge•mplanteerd. Het is een plaatje uit het collectieve geheugen van onze veelreizende, hoogmobiele maatschappij. Een herinnering aan een van onze reizen, die aan ons hoofd ontsnapt is, komt plotseling als realiteit in de Piushaven terecht. Bovendien gaat het werk zodanig een interactie met de omgeving aan dat ruimte voor een kunstmatige, echte mythe gecreëerd wordt... Het heet: DE ROTS Op de Hoevenseweg staat, vlak aan de oever van de Piushaven het huisje van de brugwachter. Dit huisje wordt uitgegraven en precies op dezelfde plek op een hoge (kunstmatige) rots herplaatst. De brugwachter bereikt zijn nu hoger liggend huisje via een in de kunstrots aangelegde trap. Het observeren en regelen van de scheepvaart wordt door deze ingreep niet belemmerd. De positie en functie van het huisje worden gerelateerd aan het archetypische beeld van het kasteel of de vuurtoren; op rotsen aan het water geplaatste gebouwen. Het geheel bestaat dan uit bestaande brugwachtershuisje, fundering, betonnen verdiepingsvloeren, inwendige trappenhuis, spuitbetonnen kunstrots en metalen onderconstructie. In de loop van de tijd wordt de rots door zijn omgeving in bezit genomen. Mossen en planten gaan groeien tegen de kunstrots op natuurlijke wijze of aangeplante beplanting. De rots wordt zo ontworpen dat er geen mensen op kunnen klimmen. De brugwachter gaat via een deur en een intern trappenhuis naar boven. Naast het brugwachtershuisje een klein terrasje waar de brugwachter buiten kan zitten. De vloer van het brugwachtershuisje komt op 6,50 meter boven het maaiveld. Op de impressie-foto kunt u zien dat de rots deels op de oever staat en deels in het water komt. meer weten over de voorgeschiedenis?