Deel 3 van Jeruzalem nodigt uit, 9 april 2008 een wandeling met Simone van Rees Jerusalem De 3e actie van Jeruzalem nodigt uit begon met de onthulling van de graffitiwall van de Jeruzalem Graffiti Crew, op de hoek van de Betuwestraat met de Schermerstraat. Een evenement dat ik helaas miste doordat ik nog college had op de universiteit, maar ik kon het natuurlijk niet laten om wat later op de dag toch even een kijkje te nemen. Onder leiding van Niels, Niki, Job en Bernice hadden Bryan, Demi, Etienne, Joia, Juna, Lena, Manuel, Martien, Nina, Omer, Renee, Romy, Shanice, Shawn en Wies verschillende kleurige kunstwerken gemaakt, die tijdens het gehele feestje tentoongesteld werden. Na de onthulling ontving iedere deelnemer van de graffiti workshop een diploma met zijn of haar foto erop. Om iets voor vijven kwam ik aan bij het Buurthuis Jeruzalem, precies op tijd voor de spullenprocessie van de Tilburg Cowboys. Deze kunstenaarsgroep had een dag eerder al een wake gehouden voor alle spullen waarvan vandaag definitief afscheid zou worden genomen. Het idee erachter was dat mensen door de renovatieverhuizingen veel spullen weg moesten gooien. Spullen die misschien al jaren op zolder lagen, of in de schuur. Spullen die men maar bewaarde, want ja, je weet maar nooit of je het nog eens nodig hebt. Lampenkappen, schoenen, vele pluche knuffels, zelfs een kinderzitje ontkwam hier niet aan. De Tilburg Cowboys vonden dan ook dat de mensen dat niet zomaar weg konden gooien zonder er afscheid van te nemen, de spullen mochten niet onopgemerkt verdwijnen. Op stemmige wijze vertrok de stoet onder muzikale begeleiding van o.a. Beewe Nederkoorn en Henk Koekkoek vanaf het buurthuis voor hun tocht door de wijk. Alle dragers waren in het zwart gekleed, alleen de voorste man, de vaandeldrager, was in het wit. Op veel plaatsen stonden mensen te kijken, sommigen in de deuropening, anderen uit het raam hangend. Een aantal van hen vonden het maar een rare bedoening, zo’n rouwstoet met allemaal oude spullen ( ik heb zelfs iemand haar wijsvinger naar haar voorhoofd zien bewegen). Maar anderen vonden het een schitterend idee. Persoonlijk vond ik het mooi dat zo’n gebeurtenis, afscheid heeft tenslotte toch iets droevigs, zo feestelijk kon zijn met de vrolijke muziek die de stoet begeleidde. Na een tocht van ongeveer een uur kwamen we met de stoet aan bij het monument dat was geplaatst ter nagedachtenis aan alle weggegooide spullen. Op het grasveld aan de Caspar Houbenstraat waren 4 zwarte vuilcontainers voorzien van afscheidsgedichten. Het eerste gedicht begon zo: “eens is het afscheidstijd voor dingen in je leven de spullen die niemand mist” Die tijd was nu aangebroken, de spullen hadden het eindpunt van hun tocht bereikt. Een volwaardig afscheid van de spullen en het koesteren van alle dierbare herinneringen die ze met zich meedroegen. Tijd voor iets vrolijkers, terug naar de hoek van de Betuwestraat en de Schermerstraat. Kinderen waren al druk aan het spelen op de trampoline en het springkussen, wachtend op het Wii tournament op groot scherm. Ook de pluche kussentjes van de 2 eerdere acties waren weer van de partij en wederom was er natuurlijk weer een kussengevecht. Maar voordat het Wii tournament zou beginnen was het eerst tijd voor huisgemaakte soep en broodjes. En als nieuwsgierige ‘reporter’ moest ik dat natuurlijk ook zelf eens proeven. Er waren drie soorten: groentesoep, minestronesoep en Mexicaanse soep met maïs en bonen. Twijfel, twijfel, doe maar de minestronesoep. En ik moet zeggen, heerlijk! Maar nu snel weer naar buiten, waar de Nintendo Wii al werd klaargezet, terwijl Goof Salimans naar hartelust plaatjes stond te draaien. En niet voor niks, want er was iemand groot fan van André Hazes. En niet veel later werd er zelfs op het podium gedanst. Maar toen kon het dan eindelijk beginnen, met z’n allen wii-en! Niet zomaar een beetje videospelletjes doen, nee wii-en is topsport, zo lijkt het wel. Het ging er dan ook fanatiek aan toe, bowlen, tennissen, boksen, alles was mogelijk. Iedereen deed ook zijn uiterste best, want er waren prijzen te winnen, zoals popcorn en een schitterende zilverkleurige voetbal. Van omstanders vernam ik dat Zoë, de grote winnares van het Wii tournament, wel 12 strikes achter elkaar kon gooien, maar dat ze dan ook elke dag wel een paar uur oefende met haar eigen Wii. Het was dus weer een gezellig feestje en ik ben erg benieuwd naar de volgende actie! Simone van Rees, april 2008